Vision Statement

I envision literature created by Nepalese writers residing in Australia, whether composed originally in English or translated into English, being prominently published, showcased, and readily accessible in Australian libraries and bookstores, standing alongside the works of mainstream authors. Every effort and action I undertake for literature is dedicated to realizing this vision.

Friday, July 23, 2010

Saturday : Story Time for Children


हामी पनि भित्र आउँछौं
सौरभकिरण श्रेष्ठ

“मिकी दिदी । के गरिरहनु भएको ?” राजुले सोध्यो ।

“केही होइन ।” राजुुले आफूलाई देखेको हँदा मिकीले हडबडाउँदै भनी । बैठक कोठाको ढोका बन्द थियो । भित्रको खास खुसको आवाज बाहिरसम्म सुनिन्थ्यो । मिकी बाहिर ढोकामा कान लगाएर कुरा सुन्न खोजिरहेकी थिई । तर, उसले केही पनि बुझिरहेकी थिइन । त्यति नै बेला त्यहाँ राजु आइपुगेको थियो ।

“मलाई थाहा छैन र ! भित्रको कुरा सुनिरहनु भएको त हो नि !” राजुुले भन्यो ।

“भाइ यो कुरा आमालाई नभन है ।” उसले भाइलाई संझाउँदै भनी ।

हुन्छ । तर, भित्र के कुरा भइरहेको छ ?” राजुले पनि जान्न खोज्यो ।

“खोइ । राम्रोसँग बुझिदैन ।” मिकीले नाक खुम्चाई ।

“भित्र को–को हुनुहुन्छ नि ?” राजु उत्सुक भयो ।

“हजुरबुबा–हजुरआमा, बुवा–आमा, काका–काकी र जानकी फुपू ।” मिकीले भनी ।

“भित्र अरु त कोही पनि रहेनछन् । साँच्चै हामीलाई बाहिर राखेर आमाहरूले के कुरा गरिरहनु भएको होला ?” राजु कुरा जान्न झन उत्सुक भयो ।

“खोई मलाई के थाहा ? भित्र गएर सोध्नु पर्छ ।” मिकीले भनी ।

“सबै जना भित्र बसेर कुरा गरिहेको छन् । हामी मात्र किन बाहिर ? हिड्नहोस् ! दिदी हामी पनि भित्र जाऔं ।” राजुले मिकीको हात तान्दै भन्यो ।

“हो त नि ।” मिकीले पनि राजुको कुरामा सही थापी । दुबै जना मिलेर ढोका ढकढकाए ।

“किन ? के भयो ?” आमाले ढोका खोल्दै भन्नुभयो ।

“हामी पनि भित्र आउने ।” राजु र मिकी दुबैले एकैसाथ भने ।

“पर्दैन । केटाकेटीहरूको यहाँ के काम ?” आमाले हकार्दै भन्नुभयो –“ यहाँ ठुला मान्छेहरू कुरा गर्दैछन् । तिमीहरूको काम छैन । बरू खेल्न जाओं ।” आमाले सम्झाउँदै भन्नुभयो ।

“नाइ । हामी पनि भित्र वस्ने । ” राजुले जिद्दी ग¥यो ।

“केटाकेटी भएर कति जान्ने भएका ?” भित्रबाट बुबाले हर्कानु भयो ।

बुबाको कडा स्वर सुनेर राजुु चुप लाग्यो । मिकी र राजु निन्याउरो अनुहार लगाएर फर्किए । छोराछोरीको चित्त दुःखाएकाले आमा पनि उनीहरुको पछि पछि आउनु भयो ।

“किन चित्त दुखाएका ? ठूलामान्छेहरु छलफल गरेको ठाउँमा सानाको के काम ?” आमाले दुवैलाई फकाउन थाल्नु भयो ।

“हामीलाई पनि त छलफल सुन्न मन लाग्छ । हामीले पनि आफ्नो मनमा लागेका कुरा भन्न पाउछौ नि ? हामीलाई बाहिर नै राख्नु पर्छ र ?” मिकीले गुनासो पोखी ।

“बरु भन्नुहोस् आमा । भित्र के कुरा भइरहेको थियो ?” राजुले उत्सुक हुँदै सोध्यो ।

“तिमीहरुलाई किन चाहियो ? ” आमाले झर्कदै भन्नुभयो ।

“भन्नुहोस् न आमा । भन्नुहोस् न । ” मिकीले जिद्दी गरिन् ।

“फुपू जानकीको बिहेको कुरा गरिरहेका थियौँ ।” आमाले भनिन् ।

“जानकी फुपूको विहे !” एकैसाथ दुवै खुसी हुँदै कराए ।

“चुप । तिमीहरु त्यसै हल्ला गर्छौ । त्यसैले त तिमीहरुलाई भन्नहुन्न भनेको ।” आमा रिसाउनु भयो । आमा रिसाउनु भएको देखेर दुवै जना चुप लागे । आमा उनीहरुलाई बाहिर छोडेरै फेरि बैठक कोठामा जानुभयो ।

“आहा ! जानकी फुपूको बिहे ।” मिकी खुसी भई ।

“फुपूको विहेमा, म त झिल्के कमिज लगाउँछु । लालमोहन र रसवरी टन्न खान्छु ।” बिहे भोजमा हुने रमाइलो सम्झदैँ राजुले भन्यो ।

“तर राजु, फुपूको विहे कोसँग हुन्छहोला ?” मिकीलाई खुल्दुली लाग्यो ।

“अँ । साँच्चै । ” राजुले भन्यो र फुपूको दुलहा को होला भनेर विचार गर्न थाल्यो ।

“जाउँ हिड । आमालाई सोधौ ।” मिकीले भनी ।

“नाई । नाई । फेरि ढोका ढकढकायौं भने गाली खाईन्छ । बरु पछि सोधौंला ।” राजुले डराउँदै भन्यो र पछाडि हट्यो ।

“धत् ! डराएर हुन्छ ? जाँउ हिड ।” मिकीले राजुलाई हकारिन् ।

“ठीकै छ । तपाई ढोका ढकढकाउनुहोस । म पछि पछि आउँछु । ” राजुले भन्यो । दुबैजना वैठकको ढोका अगाडि गए ।

“आमा ढोका खोल्नुहोस् । हामी पनि भित्र आउँछौ ।” मिकीले ढोका ढकढकाउँदै भनी । आमाले ढोका खोल्नु भयो ।

“ल भित्र आओ । तर हल्ला नगर नि ।” आमाले सम्झाउँदै भन्नुभयो ।

“हुन्छ आमा हामी ज्ञानी भएर बस्छौँ ।” दुबैले भने । उनीहरू खुसी हुँदै जानकी फुपूसँगै बसे । कोठाभित्र सबैजना खुसी देखिन्थे ।

“यी केटाकेटीहरु पनि एकछिन बाहिर बस भनेको मानेका होइन । ” आमाले दिक्क मान्दै भन्नुभयो ।

“ठीकै छ नि । केटाकेटी न हुन् ।” हजुरआमाले भन्नुभयो । मिकी र राजुलाई एउटा फोटो देखाउनुभयो । उनीहरुले फोटोलाई राम्ररी हेरे । मिकीलाई फोटोको मान्छे कता कता देखेजस्तो लाग्यो ।

“आमा यी को हुन् ?” मिकीले केही बेर सोचेर सोधी

“तिम्रो हुनेवाला फुपाजू ।” आमाले हाँस्दै भन्नुभयो ।

“आमा, म यो फोटोको मान्छेलाई चिन्दछु ।” मिकीले भनी ।

“कसरी चिन्यौ ?” आमाले जिल्ल पर्दै सोध्नुभयो ।

“विद्यालय जाँदा यो मान्छेलाई सधंै देख्छु । यो मान्छे त जड्याहा हो । सधै जाँड खाएर हल्ला गरिरहन्छ ।” मिकीले आफूले देखेको कुरा भनी ।

“चुप ! झन् हल्ला नगर भनेको त के–के बोल्छ के–के ।” आमाले हकारिन् ।

“साँच्चै आमा । यो मान्छे राम्रो छैन । यस्तो मान्छेसँग फुपूको बिहे नगरिदिनुहोस् ।” मिकीले भनी ।

“भैगो । भैगो । केटाकेटीलाई गाली नगर । के थाहा ! उनीहरुको कुरा साँचो पो हो की ?” बुबाले शंका गर्नुभयो । “मिकी, यो मान्छे मलाई देखाउन सक्छौँ ?” बुबाले सोध्नुभयो ।

“सक्छु ! बुबाको कुरा सुनेर मिकी खुसी भई । उसले बुबालाई सँगै लगी । उनीहरु विद्यालय नजिकको होटेल पुगे । त्यो मान्छे रक्सी पिइरहेको थियो ।

केही बेरमा उनीहरु घर फर्के । बुबाले मिकीलाई स्याबासी दिनुभयो । मिकी खुसी भई । जानकी फुपू त झन खुसी हुनभयो ।
(वि.स. २०६१ मा प्रकाशित बालकथासंग्रह ‘म पनि भाग लिन्छु’ बाट साभार)

No comments:

Post a Comment

Nepali Writer and Literature in Australia- My Vision, Plan and Action: Journal 11

 16 February- 15 March: Personal Journal 11 Welcome to the eleventh edition of my monthly journal, dedicated to showcasing and promoting Nep...